Superbno fascinantan i intimističan, neuobičajen i nikad pravocrtan biografski dokumentarac, portret ponajvećeg glumca povijesti filma Marlona Branda, sastavljen u formi intertekstualnog pastiša arhivskih televizijskih i radijskih intervjua, dosad neviđenih video-zapisa, kućnih filmova, osobnih i promotivnih fotografija i umetnutih fragmenata filmskih isječaka (i bez klasičnih sugovornika, karakterističnih za dokumentarne filmove); oslonjen na glumčeve privatne audio-zapise u kojima prepričava vlastiti život, stvaralački kreativni proces, ali i uvjerenja i promišljanja – svojevrsne auto-hipnotičke samoanalitičke ispovijesti („Slušaj me, Marlone!“ – govori glumac sam sebi), a sve bazno prezentirano modričastom 3-D hologramskom Brandovom govorećom glavom, što izaziva pomalo začudan efekt morbidne posthumne autobiografije u kojoj je narator sam Brando.
Tako enormnom kreativnom umješnosti redatelj Stevan Riley realizira neprocjenjiv dokument rekreacije ultimativne Brandove priče, čiji kvalitativan pristup podsjeća na kakvu materijalom izdašnu lirsko-emotivnu art-poemu, približujući gledateljima na prvi pogled enigmatičnu a zapravo kontradiktorno-kompleksnu i multidimenzionalnu – ujedno dirljivo-izmučenu i ciničnu, aktivistički borbenu, nebrušeno zavodničku i senzualnu no ujedno melankoličnu glumčevu osobnost. Pritom inaugurira montažno zanimljiv, pomalo manipulativan način stapanja auditivnog i vizualnog – naime, u takvom nesvakidašnjem konceptu koristi glumčeve zvučno snimljene opise događaja i osoba iz djetinjstva koje potom podcrtava i prezentira ekvivalentnim scenama odglumljenima čuvenom glumačkom metodom njegovih filmskih likova (a koje je Brando začetnik kao učenik Stelle Adler i posljedično, Stanislavskog), naturalističnom realnom glumom od iznutra prema van, nesporno sugerirajući glumčevu proživljenost istih emocija ranije – u stvarnosti.
Time je ovaj karizmatični vagabund i loši dečko holivudskog filma, trajno obilježen reputacijom buntovnika teške osobnosti, glasnogovornik revolucionarne rock and roll generacije pedesetih kao Stanley, Terry i Johnny (zlatna trilogija Tramvaj zvan čežnja (A Streetcar Named Desire, 1951) i Na dokovima New Yorka (On the Waterfront, 1954) Elije Kazana te Divljak (The Wild One, 1953) Lasla Benedeka) i veliki promicatelj važnosti glumčeve iznijansirane facijalne ekspresivnosti, prezentiran s vidljivim poštovanjem i divljenjem a nadasve humano, evocirajući trajnu glumčevu poruku za sljedeće generacije: „Život je proba, život je improvizacija.“
© Katarina Marić, FILMOVI.hr, 29. veljače 2016.
