Podžanr zatvorskoga filma najčešće se bavi trima motivima – pokušajem bijega zatvorenika (recentna ultrapopularna televizijska serija Zakon braće), teškoćama boravka i(li) međusobnim odnosom čuvara i čuvanih u istom (kultni serijal Oz), odnosno internih pobuna i nemira. Pritom je potonji ponešto rjeđi od, recimo, prvog navedenog te već time Ćelija 211 posjeduje svojevrsnu originalnosti u temi – pobuni; iako film uglavnom odabranim postupcima uprizorenja prati utvrđeni uzorak brojnih, mahom američkih prethodnika te njegovi (anti)junaci u jednom segmentu svakako postaju psihopatski ali srčani Cody Jarrett i njegov pošteni ali sjenoviti Hank Fallon, no njihovo (Bijelo) usijanje događa se naglo, in medias res i svoju kulminativnu točku održava mahom tijekom čitava trajanja filma. I upravo je Luis Tosar alias Malamadre prava cagneyevska duša priče, dok je Alberto Ammann kao nedeterministički o'brienovski Juan Oliver radije slučajan infiltrator, balansirajući izdajnik najprije jedne, potom nizom preokreta radnje, s vremenom radikalno metamorfozirajući, i druge strane.
U pozadini djela redatelj Monzón prstom upire na nedostatke zatvorskog i inih univerzalnih, institucionalnih sustava, s kritičkim čitanjem medijske manipulacije, kažnjivih djela ali i ironično kompenzativnih vlasti, s limbičnim zatvorom kao istinskim filtrom vanjskoga svijeta. Ipak, film vrvi i prazninama i nelogičnostima, no stalan protok takvih nevjerojatnih činjenica, počevši od premise, lako je previdjeti jer je kompenziran snažnom slikovnošću i agresivnim tehničkim postupcima; koliko se, naime, toga treba posložiti da se pojedincu dogodi niz nesretnih događaja kako bi mogao postati prototip običnog čovjeka u neobičnim okolnostima?
Time, zanemarimo li originalnost startnoga motiva, Ćelija 211 nije puno više od inih zatvorskih, vrlo muških drama; ipak, zahvaljujući brzom tempu i intenzivnom ritmu, spektakularnim scenama nasilja, bez razrijeđenosti, zastoja ili nepotrebna odgađanja, odnosno snažnoj moralnoj pouci, ostaje naslovom koji u svakom trenutku uspješno zadržava gledateljevu pozornost i interes.
© Katarina Marić, FILMOVI.hr, 1. lipnja 2010.
